Mε προορισμο τον ουρανο...

Σημερα ξυπνησα με μια περιεργη σκεψη στο μυαλο μου. Σαν καπου να ηθελα να παω και να μην ξερω που. Ετσι λοιπον,σηκωθηκα απο το κρεβατι και πηγα στη κουζινα. Ξεκινησα λοιπον να ντυνομαι, πολυ προχειρα. Ερχεται ο πατερας μου τοτε στο δωματιο και μου λεει να παμε στη μανουλα μου. Να λοιπον που ηθελα να παω! Μπαινουμε στο αμαξι. Σιωπηλοι και οι δυο. Εκεινος με ενα τσιγαρο στο στομα και εγω γυρισμενη προς το παραθυρο να σκεφτομαι εκεινη. Φτασαμε και μολις αρχισε να βρεχει. Δε με ενοιαζε. Πηγα μεσα στον ταφο. Με τα γυαλια στο προσωπο και τα δακρυα να πεφτουν πανω στα λουλουδια. Γαρυφαλλα! Ποσο της αρεσαν τα γαρυφαλλα. Γι'αυτο της τα πηγα. Τα αφησα κατω και καθησα ορθια κοιταζοντας την στα ματια. Με τη βροχη να πεφτει δειλα πανω στην φωτογραφια της. Τι ομορφη που ηταν! Αλλα επιασα τον εαυτο μου να προσπαθει να την προφυλαξει. Οχι απο τη βροχη αλλα δεν ξερω και απο τι... Ισως απο τη στεναχωρια μου. Που την ξερει καλα. Καθησα για λιγο παλι απεναντι και την κοιταζα μεσα στα ματια. Της ειπα αυτα που ηθελα να της πω και εφυγα αφηνοντας την, με προορισμο τον ουρανο...