Δυο ολοκληρες ωρες μονη.
Καθομαι και σκεφτομαι. Το κορμι μου κρυωνει. Τα χερια μου παγωνουν. Τα ματια μου κοιταζουν στο απειρο περιμενοντας ενα φωτακι να αναψει. Ειμαι ετοιμη να αρχισω την αντισροφη μετρηση. Ξεκιναω απο το 10 και με αργο ρυθμο προχωραω προς το 0!
Εχω αγριο βλεμμα που κρυβει πολλα. Κοιταζομαι στο καθρεπτη και τρομαζω. Τρομαζω γιατι δεν περιμενα ποτε να φτασω σε αυτο το σημειο.
Φοβαμαι για σενα. Φοβαμαι για μενα. Φοβαμαι για το μελλον μου!
Δεν ξερω που μπορει να βγει αυτο. Δεν ξερω τιποτα.
Η καρδια μου δεν νιωθει, ποναει. Οχι γιατι δεν εισαι κοντα της. Αλλα γιατι σε αγαπαει πολυ.
Θα κανω πραγματα που δεν σου αρεσουν. Θα φωναξω πραγματα που δεν σου αρεσουν. Θα μιλησω για αυτα που δεν σου αρεσουν.
Θα αγανακτησεις. Πολυ! Δε τα βαζω ευκολα κατω.
Να περιμενεις σημειο ζωης μου.....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΚΟΥΚΛΑΚΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?..ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΩΡΑΙΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΒΕΒΑΙΑ..ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΕΛΠΙΔΑΣ..ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΜΕΡΙΚΑ ΣΤΙΧΑΚΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφή''Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
Και μου λες ‘τι θα γίνω, αν χαθείς’
Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
Κι εδώ κάτω λάμπουμε εμείς''..
ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΥΚΛΑΚΙ...