Για ενα παιδι που κοιμαται...

Νυχτα. Η κινηση αραιη στο λεωφορειο.

Μες στο κλειστο,το φωτισμενο εργοστασιο.

Οι μηχανες, αποσταμενες μα αγρυπνες.

Επιβλεπουν σαν ακακοι γιγαντες

Τον υπνο του μικρου παιδιου. Στριμωγμενος

Κοντα στη σκαρα του ατμου.

Με του αδερφου του το παλτο σκεπασμενος

Ξεκουραζεται.

Ολη τη μερα δουλευει στα φαναρια

Σκουπιζει τζαμια βιαστηκα με το κοκκινο.

Εισπρατει κερματα η την ευλογη αγανακτηση.

Περιμενει το επομενο φαναρι.

Τιμια κερδιζει το ψωμι

Και το μεριδιο του νυχτοφυλακα,

που τον αφηνει να κοιμαται εκει μεσα.

Τα χιονισμενα βουνα της πατριδας του.

Τα χερια της μανας του που τυλιγαν γυρω του

Γυναικειο μαντηλι για το κρυο

Το δασκαλο που πληρωνοτανε με γαλα

Μολις θυμαται.

Θυμαται τα ελληνικα απο το στομα του

Που τωρα ακουγονται αλλιωτικα.

Οχι σαν βοτσαλα γυαλιστερα μεγαλης θαλασσας,

Οχι σαν ποδοβολητο του αλογου,

Ενος ανικητου στρατηλατη

Αλλα να, σα τα κερματα στην τσεπη...

Σαν το φτυσιμο στο βλεμμα του πελατη.

Καμια φορα πιο εγκαρδια

Σαν τουτο δω το βουητο της σκαρας

Που ολο ανεβαζει το θερμο ατμο...

___________

Το ποιημα αυτο με συγκινησε πολυ και γι'αυτο ειπα να το γραψω. Πραγματικα, σκεφτηκα το ποσο σκληρο ειναι για αυτα τα παιδια,ενηλικες οι γεροι να ειναι μερα νυχτα εξω ζητωντας μια σταλα συμπονιας. Δεν ξερω γιατι αλλα νιωθω ευχαριστα γιατι υπαρχουν φορες που τους δινεις και κατι και αστραφτει το προσωπο τους... τι ωραια που νιωθω να τους βλεπω ετσι. Να γελανε και ας μην το κρατανε για δικο τους. Ας το δινουν μετα. Για μενα αρκει αυτη η στιγμη μονο. Φυσικα και δεν συμφωνω που μερικοι τους βαζουν να υποφερουν αλλα δεν μπορω να κανω κατι. Μακαρι να μπορουσα να τα βοηθησω. Θα μου πεις "Μπορεις, δινοντας τους μια δραχμη.." Εαν τους δινω ομως μονο εγω ομως δεν θα γινει τιποτα.

Ευτυχως ειμαστε ολοι κατω απο τον ιδιο ουρανο και ετσι εχουμε Εκεινον για βοηθο....

Βασιζομαι σε Εσενα....